اشعار

چشمم همين كه گشت خوش‌اقبال، گريه كرد            ياد بـقـيع كرد و به هر حـال گريه كرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار كـعـبـۀ آمـال گـريه كـرد

يک‌باره چار كوه كجا بر زمين نشست؟            هفت آسمان به هـشتم شـوّال گريه كرد

در كوچه، مادرى به زمين خورد و مجتبى            با يادِ آن شـكـسته پـر و بـال گريه كرد

با يـاد نـيـنـوا چه به سـجّـاد مى‌گـذشت            بعد از پدر، قريبِ چهل سال گريه كرد

با داغ باقـر و غـم صادق دلـم شكـست            حتّى به روی شانۀ من، شال گريه كرد

بعـد از مـديـنـه، نـوبت كـربـبـلا رسـيد            آنجا كه تل به سر زد و گودال گريه كرد

از جـنّت الـبـقـیع عـنـایت به ما کـنـنـد            "آنان که خاک را به نظر کـیمیا کنند"

بعد از حـدود یک سَده از غربت بقیع            ای کاش درد بی‌حـرمـی را دوا کـنـند

ای‌کاش گنبدی روی این چار باغ نور            چون گـنـبـد حـریـمِ خـراسان بـنا کـنند

باید به دست فرشچیان طرحی از ضریح            همچون ضریح کرببلا دست و پا کنند

جا دارد اینکه مثل نجف این حریم را            صاحبْ مناره، صاحبِ ایوان طلا کنند

باب الکریم، رکن اساسی‌ست در حرم            بـایـد دری بـرای گـدایـان جــدا کـنـنـد

اینجا عزیز می‌شود آن‌کس که زائرست            حاجت نگـفـته حـاجت او را روا کنند

ای‌کاش بعـد این‌همه دوری و انتـظـار            فـکـری برای مـرقـد خـیـرالنـسا کـنند

ای‌کاش بهـر سـاخـتن صحـن مجـتـبی            مـا را بـرای کـارگـری‌اش سـوا کـنـند

آنـان‌که رزق داده به عـالـم نگـاهـشان            "آیا شود که گوشۀ چشمی به ما کنند؟"

ای با چهار حجّت حق همنشین، بقیع!            تو! ای بهشتِ خاکیِ روی زمین، بقیع!

گـاهی زیـارتی به نیـابت ز عـاشـقـان            این اشتـیاق و حسرت ما را ببین بقیع

زائر، ضریح، گنبد و گلدسته، سنگ‌فرش            تـقـدیر تو نـوشته شده این‌چـنین، بقیع!

روزی طوافْ دورِ ضریح تو می‌شود            آری! قسم به عصر، به زیتون، به تین؛ بقیع!

گـفتم بهـشت چـیست خـدایا؟ ندا رسید            جـایی‌ست بی‌نـظـیر؛ شبـیه همین بقیع

آل سـعـود رو به زوال است بی‌گـمان            از بـرکـت ائـمّـۀ مدفـون در این بقـیع

مائیم و فتح شبه جزیره که دور نیست            آل سـعـود و این نـفـسِ آخـرین؛ بقـیع!

بـقـیـع بُــقـعـه نـدارد، ولـی بـقــا دارد            ضریح و صحن ندارد، ولی صفا دارد

برای گـنبد و گـل دسته که نیامده است            گــدا بـه خـانـۀ اربــاب الــتــجــا دارد

کـنـار صحـن و سـرای پـیـمـبر اکـرم            خـرابـه بـودن آن آسـتـان "چـرا" دارد

جبین بسای به خاک درش که این درگاه            به قـدر چـشـم هـمه خـلـق تـوتـیا دارد

به جبرئیل کند فخر از سعادت خویش            کـبـوتـری که در آنجـا بـرو بـیـا دارد

کجا رواست که قبرش غریب و ساده شود            کـسـی که در هـمـه تـاریخ آشـنـا دارد

بقیع و غربت آن را چه خوب می‌فهمد            دلـی که اُنـس به گُـل‌دسـتۀ رضا دارد

به خـط خـون به سر کـوچۀ بنی هاشم            نوشته‌اند‌ که: یک دست هم صدا دارد

به خـاک‌بـوسی آن آسـتـان مرا بـبـرید            که این گـلـوی رمق دیده عقـده‌ها دارد

آهـنگ سـفـر کـرد بـه فـرمان حـسـین            در کوچۀ کـوفه شد غـزل‌خوان حسین

وقتی که حماسه را به خون امضا کرد            می‌گفت: که جان من به قـربان حـسین

********** غلامرضا شکوهی **********

تـنهـا نه کـسـی تـو را هـمـاورد نـبـود            یک مـردِ نـبـرد، یـار و هـم‌درد نـبـود
آن شـب که زنـی کـرد حـمـایت از تو            در کوفه به حقّ حق که یک مرد نبود

********** احد ده بزرگی **********

پـیـغـمـبـر درد بـود و هـم‌درد نـداشـت            از کـوفه به‌جز خاطره‌ای سرد نداشت
می‌گـفـت: خـدایـا که بگـوید به حـسین            این شهر هزارکوچه، یک مرد نداشت

********** محمد علی جوشایی **********

در شـهـر دلـی، به شـوق پـرواز نـبود            بــا حــنــجــرهٔ بــاغ، هــم‌ آواز نــبــود
آورد کـبــوتــری پـیــام از گـل ســرخ            افـسـوس کـه یک پـنـجـرهٔ بـاز نــبـود

********** میثم مومنی نژاد **********

در شـهـر نـمـانـده اهل دردی جـز تـو            در جـادۀ عـشـق، رهـنـوردی جـز تـو
در کـوفـه؛ اگـرچه لاف مـردی بـزنـد            ای طـوعه نـمانـده است مردی جز تو

********** سید مهدی حسینی **********

بـین کُـفـار شـدم حـافـظ ایـمـان خـودم            همه رفـتند و منم بر سر پیـمان خودم

گوشۀ خلوت خود روضه به پا داشته‌ام            شـده‌ام گـریـه‌کـن شـام غـریـبان خودم

خـسته و تـشـنه لـبم کوفه ندارد مردی            از غریبی شده‌ام دست به دامان خودم

تـرسی از مرگ ندارم اگر اذنـم بدهـد            کوفه را فـتح کـنم با دم طـوفان خودم

هـمـۀ غـصـه‌ام از آمـدن قـافـلـه اسـت            ترسم از غربت مولاست نه از جان خودم

بس‌که دلـواپس زخـمـی شدن او هستم            رفته از خاطر من زخم فراوان خودم

خـیـزرانی که برای لـب او ساخـته‌اند            کاش می‌شد بخورد بر لب و دندان خودم

گفته بودم که بیا، حال به جبران خطا            می‌دهم جان خودم را سر ایمان خودم

دل تا به خودش آمد و فهمید، زمان رفت            چون تیر که از چلۀ تقـدیر کمان رفت

" اوقات خوشی بود که با دوست به سر شد"            سی روز و شب وصل که چون برق جهان رفت

یک ماه به لطـف نفـس گـرم مناجـات            از دوش دل خـستۀ ما بار گران رفت

سیراب شد از کـوثر تـسـبیح، نفس ها            زنگار هوی و هوس از جوهر جان رفت

صد حـیف ندانست دلـم قـدر شب قدر            تا فیض ابوحمزه و اشک و هیجان رفت

خـورشـیـد که از پـردۀ شـوال در آمـد            تا سال دگر فرصت ماه رمضان رفت

با آمـدنـش غـلـغـلـه افــتـاد در افـلاک            با رفـتن او رونـق بـازار جهـان رفت

آن مـاه که در مرحـلـۀ وصف فـراتـر            از دایـرۀ شعـر و معـانی و بیان رفت

عـید آمد باز داغِ این پـشـیـمان تازه شد            دردهای من پس از یک ماه درمان تازه شد

روزه‌هایم روزها با خشکسالی طی شدند            در عوض در چشم خوبانِ تو باران تازه شد

دور مانـدم با گـناه از تو ولی امسال هم            باز دیدار من و تو در خراسان تازه شد

پنجـره فـولاد تو دم می‌دهـد، ما دیـده‌ایم            هی مسیحی رفت از اینجا هی مسلمان تازه شد

این گدا رفت آن گدا آمد، چه رفت و آمدی            در کنار سفره‌ات هر روز، مهمان تازه شد

سی شب از آب و عطش خواندیم و‌ حالا گوشۀ            صحن سقاخانه داغ شاه عطشان تازه شد

از کمانی کهنه‌تیری پرت شد، داغ رباب            بی علی اصغر در آن صحرای سوزان تازه شد

چشم بر هم زدم و مـاه مبارک طی شد            حسرتِ این دل افروخته پی در پی شد

یاد باد آن همه اشک بصر و سوز دعا            یاد باد آن همه شور سحـر و شوق خدا

چه سفرها دل ما در دل شب داشته است            چه سحرها که "ابوحمزه" به لب داشته است

همدم و مـونس هر روزۀ ما قـرآن بود            برکات و نـفحـاتش همه بی پـایـان بـود

ای خوشا آنکه در این ماه خدا را دیده ست            دامن خویشتن از رنگ و ریا برچیده ست

چـقـدَر یاد "لب تـشنه" هـوائـیـمان کرد            وقت افطار، عطش کرب و بلایی مان کرد

کاش این مـعـنویت یکـسـره با ما باشـد            عـیـدی ما فـرج یـوسـف زهــرا بـاشـد

ای پـاسخ بی‌چـون و چـرای هـمۀ ما            اکـنـون تـویی و مسـئـلـه‌های همۀ ما

کو آنکه در این خاک، سفرکرده ندارد            سخـت است فـراق تـو بـرای همۀ ما

ای گـریۀ شب‌های مناجات من از تو            لـبـخـنـد تــو آمــیـن دعـای هـمـۀ مـا

تنها نه من از یاد تو در سوز و گدازم            پیـچـیـده در این کـوه صـدای همۀ ما

ای ابر اگر از خانـۀ آن یـار گـذشتی            با گـریه بـزن بـوسـه به جای همۀ ما

ما مشق غم عشق تو را خوش ننوشتیم            امـا تو بکـش خـط به خـطای همۀ ما

گر یاد تو جرم است غمی نیست که عشق است            جـرمی که نـوشـتـند به پـای هـمۀ ما

در آتش عشق تو اگر مست نسـوزیم            سـوزانـده‌ شـدن بـاد سـزای هـمـۀ ما

چه شب‌های خوبی که با تو سحر شد            نه سخـتی کـشیـدم، نه عمرم هدر شد

نـگـفـتـی گـنـهـکـار بــیــرون بـمـانـد            هـمـین شد که شـوقـم به تو بیشتر شد

نه مـنّـت کـشـیده، نه زحـمـت کـشیده            خـجـالـت کـشـیـده گــدا مـعــتـبـر شـد

همه بار بـسـتـنـد، جـز من که مـانـدم            چه خـاکـی به روی سر رهـگـذر شد

جـز ایـنـجـا دگـر سـرپــنـاهـی نـدارم            بـبـیـن سـائـلـت بـاز هـم دربـه در شد

همه فـرصـتـم رفـت و دسـتم تهی شد            دو سر سود خـالـص بـرایم ضرر شد

چه خوش بودی ای سی شب افطار و گریه!            بـســوزد فــراق تـو کـه دردســر شـد

بــنــا بــود در بــیــن آتــش بــســوزم            عـلـی تا کـه فـهـمـیـد، فـوراً سـپر شد

گــنـاه مـرا بـیـن چــادر نـهــان کــرد            عجب مادری! جای من خونجگر شد

فـقـط دسـت من می‌رسـد بـه مـحـرم؟            حسین جان بیا فـرصتم مخـتـصر شد

صدا زد بیا خواهرم، وقت تنگ است            تو و جان طفـلان که وقـت سـفـر شـد

بـرو کـهـنــه پـیــراهــنــم را بــیــاور            بـرو که حـسـیـنت دگـر مُحـتـضر شد

چـرا خـیـره مـانـدی بـه زیـر گـلـویـم            بـبـین شـمر از غـصـه‌ات با خـبر شد

بکـش دسـت بر موی پُـر پـیچ و تـابم            که تقدیر من خـنجـر از پشت سر شد

لحظه‌های آخر و احساسِ غربت می‌کنیم           ای خـدا داریم کم‌کم رفع زحمت می‌کنیم

درگـذر از ما اگر بـزم تو را بَرهَم زدیم           پیشِ تو از حال و روزِ خود شکایت می‌کنیم

معصیت کردیم و رفت از یادمان مهمانی‌ات           میزبانی کردی! احساسِ خجالت می‌کنیم

"یا غیاثَ المُستغـیثـین" گفته و با التماس           با همین دستانِ خالی عرض حاجت می‌کنیم

یا رفـیـقَ، سَیـدی، مَن لا رفـیـقَ غـیرِ تو           سودِ بسیاری از این نوعِ رفـاقت می‌کنیم

ما به ماهِ تو، به إعجازِ سَحَر دل بسته‌ایم           بیشتر از قبل وقتی کسبِ رحمت می‌کنیم

سـفـرهٔ افـطـارهای آخـرین است و مُـدام           با تو داریم از قبولِ توبه صحبت می‌کنیم

راستی بخشیدی آخر یا نه؟ ما را ای کریم           درگذر حالا که مستأصل صدایت می‌کنیم

ما به شب‌هایِ مناجاتِ تو عادت کرده‌ایم           بعد از این با گریه هَرشَب با تو خلوت می‌کنیم

عهـد می‌بـنـدیـم با تو زیـرِ ایـوان نـجـف           بعد از این، جانِ علی بهتر عبادت می‌کنیم

جانِ آقـایی که می‌گـفـتند رو به زیـنـبـش           از حسینت هرچه می‌خواهیم غارت می‌کنیم

سر به روی نیزه، انگشتر به دستِ دشمنان           در دل از این داغ، احساسِ حرارت می‌کنیم!

آخـر مـاه، گـدا مـانـده و تـنـهــا مـانـده            هـمـه رفـتـنـد فـقـط بـنـدۀ رسـوا مـانده

درب مهـمـانی خود را کمی آرام بـبند            یک نفر از صف بخشیده‌شدن جا مانده

دستگیری بکنی یا نکنی هر دو رواست            دسـتِ تـسـلـیـمِ منِ غـم‌زده بـالا مـانـده

هـیـچ‌کـس واســطـۀ بـنـدۀ آلــوده نـشـد            مثل هر سال فـقـط یـوسف زهرا مانده

همۀ زنـدگی‌ام حاصل لطف مهدی‌ست            تـازه آقـایی او در صـف عُـقـبـی مانده

عاقـبت آبـرویم ریخت و در چشم امام            بـی‌بـهــا کـرد مـرا چـشـمِ بـدِ وامـانـده

سخت دلتنگ نجف هستم و ایوانِ علی            بر دل غـم‌زده‌ام، شـوق تـمـاشـا مـانـده

آخـر مـاه هـم از غـربـت اربـاب بگـو            بین گودالِ پُـر از خون، تن مولا مانده

اکبر و قاسم و عبدالله و عون و عباس            هـمه رفـتـند؛ فـقـط زینب کـبری مانده

چه کند زینب مضطر که سنان دور شود            لب زخـمی حـسیـنـش به دعـا وا مانده

اوقـات رسیدن به خـدا، زود گـذشـتـند            شب‌های مناجـات و دعـا زود گذشتند

مـن دیـر رسـیـدم درِ این مـیـکـده امـا            از جُـرم منِ بی‌سر و پـا، زود گذشتند

"اوقاتِ خوش آن بود که با دوست به‌سر شد"            اوقات خوش ما، رفـقـا زود گذشتند؟!

از شرّ بساطی که شود ختم به عصیان            با یـاد خـدا، اهـل حـیـا زود گـذشـتـنـد

تا اینکه خـجـالت نکـشد بـعـد کـرامت            از پیـش گـدا، اهل سخـا زود گـذشـتند

حق می‌گـذرد زود از آن طایـفه‌ای که            در مسـند قـدرت ز خـطا زود گذشتند

پلکی نـزده، عـمر شتـابـان سپری شد            چون بـاد، دو روز گـذرا زود گذشتند

آن زمرۀ خـوش‌نام که حداثِ حـسیـنند            از زیـنـت این دارِ فـنـا زود گـذشـتـند

در راه رسیدن به حسین و به حریمش            از جان و تن خود، شهـدا زود گذشتند

از مـعـصیـتی که نـگـذشـتـند کـریمان            در صحن گوهرشادِ رضا زود گذشتند

هر شب منم و خاطرۀ صحن گوهرشاد            کِی از دلم این خاطره‌ها زود گذشتند؟

کس قـدر نـدانـست مقـامـات رضـا را            از شأن عـظیـمش به خدا زود گذشتند

نَـسّـاب کجـا و نَـسَـب پـاک امـامـان؟!            اصحاب ازین داغ چرا زود گذشتند؟!

من زنده‌ام اگر چه، ولی زنـده نیستم            من بنـدگی نـکـرده‌ام و بـنـده نـیـستم

در سایه‌سار رحـمت تو قـد کـشیده‌ام            جز با نـگـاه لطـف تو پـایـنـده نیستم

خـیـلی گـنـاه کـرده‌ام امـا هـنـوز هم            از صبر بی‌حـساب تو شرمنده نیستم

رویـم سـیـاه و نـامۀ اعمال من سـیاه            شـرمـنـده از سـیـاهی پـرونده نیـستم

یادی ز خوف قـبر و قـیامت نمی‌کنم            خـیلی به فـکـر تـوشـۀ آیـنـده نـیـستم

دنیا و زرق و برق، دلم را ربوده است            از عـشق خـالی‌ام، ز تو آکـنده نیستم

از راه و رسم شیعه فقط حرف می‌زنم            اصلا به نـام شیـعـه بـرازنـده نیـستم

دل بـسـته‌ام به فـاطمه و بچه‌های او            اما بـرای فـاطـمـه زیـبـنـده نـیـسـتـم

آغاز می‌کنم سخنم را به «یا حسین»            در می‌زنـم به خـانـۀ معـبود با حسین

کـاری به خـاطـر رمـضـانم نکـرده‌ام            امـا گـرفت دسـت تـهـیِ مـرا حـسـین

مثل همیشه آبرویش را وسط گـذاشت            شد باعـث رفـاقـت ما با خـدا، حـسین

در قـتـلگـاه یک یک مـا را صدا زده            ما را خرید زیر همان نیـزه‌ها حـسین

مـا روزه‌دارهـا هـمـه یـاد لـب تـوأیـم            ای تـشنه‌لب‌تر از همۀ تـشنه‌ها حسین

آخر مرا برای خـودش می‌خـرد شبی            من می‌شوم مسافر کرب و بلا حسين

از ما جـفـا بـسـیـار دیـدی و وفـا نه            تو یـاد ما بـودی ولی افـسوس ما نه

حالا که در دنـیا مرا رسـوا نکردی            بی آبـرویـم می‌کـنی روز جـزا؟ نـه

از سفـرۀ جـودت اگر محـروم باشد            جای دگر پر می‌شود دست گـدا؟ نه

آنگونه که می‌خـواستم بودی همیشه            آنگونه که می‌خواستی دیدی مرا؟ نه

هر طور می‌خواهی بسوزانی بسوزان            امـا بـرایت سـود دارد؟ نـه خـدا نـه

جـنّت بـرای شـیـعـیان زیبـاست اما            زیـبـاتـر از راه نـجـف تا کـربلا نه

موکب به موکب اربعین عشاق جمعند            امسـال آیا قـسـمت من هـست یا نه؟

ای کاش اربـاب مقـاتـل می‌نـوشـتند            سـر را جـدا کـردنـد امـا از قـفـا نه

ای ماه شب چـارده؛ ای شـمس هدایت            دارد ز رخ مـاه تـو هـر صبـح روایت

هر سیـزدهم دیده بـسویت نگران است            تــا مــاه شـب چــارده آیــد بـه درایـت

گفتند ز وصل تو حکایت ز مه و مهر            شیرین‌تر ازین نیست درین عشق حکایت

روشن شود از پرتو چشمان تو هر دل            وقـتی تو کـنـی بر دل عـشّـاق عـنایت

این جاده رسانَـد دل ما را به حـریـمت            یعنی که وصال است درین حلقه نهایت

ما تـابـع عـشقـیـم که در وادی عـشّـاق            دارد به جگرسوخـتگـان عـشق ولایت

شک نیست که از یار شکایت نتوان کرد            باید کنم از خویش درین هجر شکایت

آخـر بـرسد در حـرم قـدسـی مـوعـود            هر کس که کـند خواستۀ عشق رعایت

ما زنـده به آنـیـم که با دوست بـمـانـیم            ما را نگـهی از کـرمش هست کـفـایت

«یاسر» پس ازین هیچ ندارد غم دلدار            در دست دل افـتاد دگر پـرچم و رایت

ز هجران تو دارم چشم بارانی در این شب‌ها           تو را می‌جویمت ای ماه نورانی در این شب‌ها

به شوق وصل می‌مانم فقـط آقا بیا بنگر           روم از هجر رویت رو به ویرانی در این شب‌ها

زدم لاف محبت لیک چون دارم خطا مولا           خودم را کرده‌ام در خویش زندانی در این شب‌ها

تو می‌آیی به دلجویی ز یارانت، بدین خاطر           نشستم من به نجواهای طولانی در این شب‌ها

پـریـشـانی فـتاده در میان دوسـتـدارانت           رها کن دوستان را از پریشانی در این شب‌ها

اگرچه نیستم لایق، کرامت کن ولی مولا           به پابوست رسم یک شب به مهمانی در این شب‌ها

به سمت عاشقانت یک نفس جاری کن ای مولا           مناجات جگرسوزی که می‌خوانی در این شب‌ها

تو با یاد شهید کربلا می‌سوزی و ای‌کاش           مرا هم با نفس‌هایت بسوزانی در این شب‌ها

به دامان غم‌انگیزی که گلگون می‌شود از خون           مرا چون گوهر اشکت به غلتانی در این شب‌ها

گذشت آب از سر «یاسر» درین دریا، مکن غیبش           که دارد دیده‌ای از اشک توفانی در این شب‌ها

مـائـیـم و روسـیـاهی، العـفو یا الهی            تو بـهـتـرین پـنـاهـی، العـفو یا الهـی

هر جای دیگری را جز خانۀ تو رفتیم            رفـتـیـم اشـتـبـاهی، العـفـو یـا الـهـی

از ما به غیر عصیان چیزی دگر ندیدی            کن سـوی ما نـگـاهی، العفو یا الهی

بگذار پای غـفلت هرگاه دیدی از ما            سـر زد اگـر گـنـاهی، العفـو یا الهی

ما را مرانی از خود ما که دگر نداریم            غیر از تو تکـیه‌گاهی، العفو یا الهی

ای مـاه مهـربـانم، جـز کـربـلا برایم            دیگـر نمـانـده راهی، العفـو یا الهـی

جان عزیز زهرا این‌بار بگذر از ما            الـعـفـو یـا الـهـی، الـعــفـو یـا الـهـی